هنگامیکه (حضرت عیسی علیه السلام) از این صحرا (کربلا) عبور می‌کرد و حواریّون در خدمت او بودند آهوانی را دید که دراین موضع جمع شده و می‌گریند، پس حضرت عیسی علیه السلام نشست و حواریّون نیز نشستند و او گریست و حواریّون نیز گریستند در حالیکه سبب نشستن و گریه آن حضرت را نمی‌دانستند. گفتند: یا روح الله و ای کلمة الله! برای چه می‌گریید؟‌ حضرت فرمود: آیا می‌دانید این چه زمینی است؟‌ گفتند: نه، فرمود: این زمینی است که نونهال احمدِ رسول و جگرگوشه حرّه طاهره بتول، که شبیه مادرم (مریم) است در اینجا کشته، و در تربتی که بواسطه طینت آن نونهال شهید از مشک خوشبوتر است دفن خواهد شد؛ زیرا طینت انبیاء و اولاد انبیاء این چنین است.

این آهوان با من سخن گفتند که در این زمین به اشتیاق تربت آن فرزند مبارک می‌چریم و یقین دارند در اینجا از شر جانوران و درندگان در امان هستند.

پس حضرت عیسی دست برد و از پشکل‌ها برداشت و بوئید و فرمود بخاطر گیاهانی که در این سرزمین می‌رویند چنین خوشبو است. بار الها! اینها را برای همیشه باقی بدار تا پدرش ببوید و به موجب آن تسلی یابد.

 (برگرفته از کتاب کمال الدین و تمام النعمه / ج2 / باب 48 / حدیث آهوهای سرزمین نینوا / ص 328)