سلام بر شما بانوی آفتاب! ای بنت علی‌^{علیه‌السلام}، زینت بخش پدر!

سلام بر شما بانوی عفاف! ای دُرّ نجیب، زاده‌ی مطهّره^{‌سلام‌الله‌علیها}!

سلام بر استقامتت، صبرت، علمــت و حلمــت ای زینب^{سلام‌الله‌علیها}!

و سلام بر شما که در آن روز اتّفاق، جگرِ شرحه شرحه به دندان صبـر فشردی؛

و از شما همین توقع می‌رفت، که شما بنتُ الصّبرَین هستید، عقیلة الوحی و سلالة الولایة؛ و حافظه‌ی تاریخ هنوز یاری می‌کند که با اصحاب کسـاء چه‌ها نکرده‌اند.

ای فاتح قلّه‌ی صبر! آن‌گاه که خداوند، قربانیت را پذیرفت، بی‌گمان نماز شکر خواندی؛ و خواندی سرود عشق را: ما رأیت إلّا جمیـلاً؛ که عاشق جز زیبایی نمی‌بیند. و من نیز دیدم، دستان لرزان صبر را، که در پایت آبـرو گدایی می‌کرد؛

و شکیبایی که در پیشگاهت سجـده کرد، وِقــار را که شرمگینت شد، و استقامت را که زانو زد؛ و دیدم نخــوت را چگونه به نیــروی فصاحت کـلام، درشکستی؛

اکنون و اینجا؛ بانوی نور! اینجا دادگاه ناعدلان است، ناراست قامتان، حق ستیزان، دین فروشان؛ و قاضی راهزن دین است، که به میزان ظلم و جـور می‌سنجد؛ تاج رذالت بر‌سر‌نهــاده، و خباثت را فخــر‌می‌فــروشد؛ با اهانت به مظلوم‌ترین و مقدّس‌ترین سیّــد عالَم، صـالح بن‌الصـالح، أخوا الصـالح و أبوالصـالح.

ای سـرُّ‌أبیها و ای سلیلـة‌الزَّهراء! درود بی‌پایان بر شما که جلالـت و شأن خاندان فضـل و کرامـت را به حــدّ کمال ‌نمایاندی، آن‌گاه که خروشیــــدی: یَا ابْنَ الطُّلَقَاءِ!

و مجال جسارت‌های بیش از پیش‌شان ندادی، و صریحاً پرونده‌شان را باز‌خواندی: "...وَ لَا غَــرْوَ مِنْکَ وَ لَا عَجَبَ مِنْ فِعْلِکَ، وَ أَنّى یُرْتَجَى مُرَاقَبَـةُ مَنْ لَفَظَ فُـوهُ أَکْبَــادَ الشُّهَدَاءِ، وَ نَبَتَ لَحْمُهُ بِدِمَـاءِ السُّعَـدَاءِ، وَ نَصَبَ الْحَـرْبَ لِسَیِّدِ الْأَنْبِیَـاءِ..."

"ای فرزند آزاد شدگان [در فتح مکّه]... و تعجبی ندارد؛ و از چون تویی این اعمال شگفت نیست، چگونه می‏توان امید عاطفه و دلسوزی داشت از کسی‌که جگرِپاکان را جوید و از دهان بیرون افکند؟ و گوشتش از خـون شهیـدان اسـلام روییده شده‏ است، و علیه سـرور انبیاء جنگ راه انداخت ..."

 جای تعجّب نیست که حتّی آن کوردلان نیز امروز صدای علی^{علیه‌السلام} را بشنوند؛... در میان کلمات تو،... پس از تمام این سالهای بدون علی^{علیه‌السلام}، آه.......؛

 و باز سابقه‌ی ننـگین‌شان را به رخ‌های منفورشان ‌کشیــده و رسواشان می‌نمایی:

"... فَالْعَجَبُ کُلُّ الْعَجَبِ لِقَتْـلِ الْأَتْقِیَــاءِ، وَ أَسْبَاطِ الْأَنْبِیَــاءِ، وَ سَلِیلِ الْأَوْصِیَـاءِ بِأَیْدِی الطُّلَقَـاءِ الْخَبِیثَـةِ، وَ نَسْلِ الْعَهَرَةِالْفَجَـرَةِ تَنْطِفُ أَکُفُّهُمْ مِنْ دِمَائِنَــا، وَ تَتَحَلَّبُ أَفْوَاهُهُمْ مِنْ لُحُومِنَــا، تِلکَ الْجُثَثُ الزَّاکِیَـةُ عَلَى الْجُبُوبِ الضَّاحِیَـةِ، تَنْتَـابُهَا الْعَـوَاسِلُ وَ تُعَفِّــرُهَا الْفَرَاعِـلُ، ..."

"... جای بسی شگفتــی است که پرهیزگاران و اولاد انبیاء و نسل اوصیاء به‌دست آزادشــدگان خبیث و نسل هرزگان و فاجــران کشته و به شهادت می‏رسنــد، خــون ما از سرپنجه‌های شما می‌ریــزد و گوشت‌هــای ما از دهان‌هــای شما بیــرون می‌افتد و آن بدن‌هــای پاک و پاکیــزه و بر روی زمیــن افتــاده را گرگان سرکشی می‌کننــد، و کفتــاران آنان را در خــاک می‌غلطانند ..."

و اینک این شما هستی که شرافت خاندان را فخر ‌می‌فروشی، و پوزه‌ی کبر را به خاک مذلّت می‌افکنی: "... فَــوَ الَّذِی شَرَّفَنَا بِالْوَحْـیِ وَ الْکِتَابِ وَ النُّبُوَّةِ وَ الِانْتِجَـابِ، لَا تُدْرِکُ أَمَدَنَـا وَ لَا تَبْلُـغُ غَایَتَنَا، وَ لَا تَمْحُـو ذِکْرَنَـا وَ لَا تَرْحَضُ عَنْکَ عَارُنَـا، وَ هَلْ رَأْیُکَ إِلَّا فَنَـدٌ وَ أَیَّامُکَ إِلَّا عَـدَدٌ، وَ جَمْعُکَ إِلَّا بَـدَدٌ یَـوْمَ یُنَـادِی الْمُنَـادِی: أَلَا لُعِـنَ الظَّالِمُ الْعَـادِی..."

"... به خدا سوگند [هر چه کنی] ذکر ما را از یادها محو نتوانی کرد، نمی‏توانی نام و نشان ما را محو کنی، و وحی و سروش ما را بمیــرانی و به غایت ما نتوانی رسید، و ننگ این اعمال ننگیــن و ستم‏ها را نتوانی سترد. و بدان‏که رأی و تدبیرت سست و روزگار دولتت اندک و انگشت‏شمار و جمعیتت رو به پراکندگی گراید، آن‏روز که منادی خدا فریاد زند: لعنت خدا بر ستمکاران متجاوز..."

زینب جان! کافی است؛ به خدایت سوگند، این بی‌شرمــان نه از اعمالشان بازمیگردند و نه به عظمت گنــاهشان پی می‌برند. دل‌هایشان مَمهور شده به مُهر جهل،... زبان‌شان جز به دروغ و یــاوه،... گوش‌هایشان جز به گزافه‌های چاپلوسان باز نمیشود؛ و می‌بینم که دخترکان و بانوان عفیفه از لَه لَه هرزگی چشمهای شان به خدایت پناه برده‌اند، و شما نیز... اگر اکنون علــی^{علیه‌السلام} نبودی...؛

.............

زینبم! این بار نماز تو را می‌خواند، تا تسلّایت دهد؛ همو که مدّتهاست خلوت شبهایش را به حضور شما آراسته، با شما مأنوس گشته و تاب مفارقت ندارد، با شما که عهد شکن نیستید و حقّ رفاقت را تمام ادا می‌کنید؛ بانوی فاضله! این دست نوازش خـداست بر جراحت‌های قلبت، که مرحمت فرموده تا مرهمت شود.

سلام بر قلب صبورت، آن‌گاه که جدّ بزرگوارت محمّدمصطفی^{صلّی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم} ...، آن‌دم که مادر مظلومه‌ات^{سلام‌الله‌علیها} سفارش برادران را می‌کرد...، هنگامه‌ای که فرق عدالت شکافت...، آن‌گاه که پاره‌های جگر حسن^{علیه السلام}را تاب آوردی، لحظه افول جان‌گداز قمــر^{علیه السلام}، بگاه وداع با خورشیــد^{علیه السلام}، و زمانی که... دیگر کدام مصیبت را باید بگویم؟ که آن روز آغاز دیگری بود برای اندوه‌های فراوانت...

نماز بی‌قرار اقامه است، التماس دعا، ای زینب کبری^{سلام‌الله‌علیها}.