وصیت امام صادق علیه السلام به مؤمن الطاق   : 

اى پسر نعمان! از مراء و لجبازى دور باش که عمل تو را تباه مى ‏سازد و از جدال و کشمکش بپرهیز که تو را هلاک گرداند و از ستیزه جوئیهاى فراوان بپرهیز که تو را از خدا دور مى‏ کند. مردمى در زمان گذشته وجود داشته اند که سکوت را تمرین مى‏ کردند و شما سخن گفتن و حرف زدن را یاد مى‏ گیرید.
جمعى از پیشینیان به قصد عبادت و بندگى، ده سال سکوت مى‏ کردند و خود را بدین وسیله مى ‏آزمودند که اگر در این آزمایش سرافراز بیرون مى‏ آمدند، خود را اهل تعبد و بندگى مى ‏دانستند، و الا مى‏ گفتند: من کجا و بندگى خدا کجا؟ مى‏ گفتند: کسى نجات پیدا مى‏ کند که از گناه و لغزش و حرف زشت کاملاً بپرهیزد و سکوت نماید و در دولت باطل، بر آزار و اذیت، شکیبا باشد. اینان برگزیدگان، خالصان و دوستان واقعى خدایند و مؤمنان راستین همینانند. به خدا سوگند، اگر یکى از شما در راه خدا زمینى پر از طلا احسان کند اما به برادر ایمانى خود حسد ورزد، با همین طلاها بدنش داغ خواهد خورد و کیفر خواهد دید.
اى پسر نعمان! هر کس از او چیزى سؤال شود و با اینکه (اجمالاً) مى‏ داند ولى بگوید نمى‏ دانم، بدون شک با مسائل علمى منصفانه برخورد کرده است. و مؤمن در جائى که نشسته است، دچار وسوسه حسد مى ‏شود؛ لیکن وقتى بلند شد و رفت، حسد و کینه هم از بین مى‏ رود.
اى پسر نعمان! اگر مى‏ خواهى دوستى برادر دینى تو برایت خالص باشد با او مزاح نکن؛ لجبازى، فخر فروشى و ستیزه نیز منما. دوستت را از همه اسرار و رازهایت آگاه مساز، بلکه به همان اندازه که اگر دشمن تو آگاه گردد، نتواند ضرر و زیانى به تو بزند؛ چون دوست هم ممکن است روزى دشمن شود.
اى پسر نعمان! بلاغت نه با تیز زبانى و تندگوئى است و نه با پر حرفى، بلکه فقط به معنى توجه داشتن و دلیل محکم آوردن است.